Davranışçı psikoloji perspektifinden çok pragmatik bir yazı olacak bu şimdi.
Depresif olmamak için insanın günlük hayatta bir çaba harcaması gerekiyor. Çaba harcamadan yan gelip yatarak mutlu olunamıyor maalesef. Nasıl ki bebek doğdu, doğduğu anda ağladı, gel gör ki haftalar sonra beyni kontrollü bir gülümseyişe izin verecek kadar gelişti… Aynı şekilde yetişkin insan da her şey pişsin önüme konsun diye bekliyorsa avucunu yalar. Mutsuzluk hiçbir şey yapmadan, mutluluksa çaba harcanarak oluyor.
Araştırmalar göstermiş ki, eğer insan gündelik görevlerini ve rutin işlerini yaptığı bir günde keyif bakımından +1 puan verebileceği bir aktivite yapmazsa ve bu günler üst üste birikmeye başlarsa haftanın sonu kalmaz, depresif olur. Yemek yemek, yeterli uyumak ve hayatını sürdürebilmek adına çalışmak sıfır değer taşıyor yani nötr. Karşılaştığımız (ki muhtemelen her gün en az bir tane) zorluklar ise olumsuz yani her gün en az -1 genelde oluyor.
Bu +1 leri bulmak da bir meziyet. Birçok insan kendini nasıl mutlu edeceğini bilemiyor. Bu herhangi basit bir şey olabilir. Açık havada yürümek, güzel bir yerde bir bardak bir şey içmek, bir arkadaşla sohbet etmek, haftalık bir diziyi izlemek gibi. Bakın dikkat ettiyseniz spor yapmak filan demedim. Bence spor +5 civarı bir olumlu etki yapıyor. Kişinin sevmesinden öte, mutluluk hormonlarını salgılattığı için. Spor, şehir içi veya şehir dışı gezilerine gitmek, tiyatroya, sinemaya, konsere gitmekse insan için baya yüksek artıları olabilecek ama yapması daha zor şeyler.
Başlangıç için her gün en az +1 yapmaya çalışmak güzel olabilir.
